ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ AFTER CRIME μικρού μήκους ντοκιμαντέρ της INPOINT PRODUCTIONS-

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ AFTER CRIME μικρού μήκους ντοκιμαντέρ της INPOINT PRODUCTIONS-σκηνοθεσίας Μ. Μαυρομούστακου ( ο οποίος ήταν το 2014-5 σκηνοθέτης της παραγωγής και της εκπομπής ΑΝΑΔΕΙΞΕ ΤΟ) με το διεθνές βραβείο από την California, USA ( (το αντίστοιχο των Όσκαρ για τα ντοκιμαντέρ) στην ενότητα αναγνώριση.

To ντοκιμαντέρ ”AFTER CRIME” ασχολείται με την πρότυπη λειτουργία της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Λαμίας, τις καινοτομίες και τις εφαρμογές σε θεσμικό, υπηρεσιακό, διοικητικό και ιατροδικαστικό επίπεδο. Η συγκεκριμένη υπηρεσία που ήδη είχε διακριθεί σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο και το ντοκιμαντέρ ήδη από το 2015 ήταν το ”χαλί” της εισήγησης της Προϊσταμένης της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Λαμίας κας Αποστολίας Ακριβούση στο 34ο Παγκόσμιο Συνέδριο στην Βιέννη.

bEST SHORTS COMPETITION . Το ”after crime” έλαβε βραβείο μικρού μήκους στην κατηγορία των ντοκιμαντέρ τον Ιούνιο του 2019 από το bEST SHORTS COMPETITION, το οποίο θεωρείται το αντίστοιχο ΟΣΚΑΡ στην ενότητα αναγνώρισης, για την ποιότητα, την πρωτοτυπία και τα τεχνικά χαρακτηριστικά.

Το συγκεκριμένο βραβείο θεωρείται ο πρόδρομος των ΕΜΜΥ awards, το δε αγαλματίδιο κατευθείαν θα αποσταλεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο αμέσως προσεχές διάστημα στην INPOINT PRODUCTIONS, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαυρομούστακου.

Λάσλο Κρασναχορκάι: Δεν χρειαζόμαστε την ύπαρξη του Κακού

Ο Λάσλο Κρασναχορκάι (1954) είναι ένας συγγραφέας που κάνει τις λέξεις σου να
διστάζουν να μιλήσουν γι’ αυτόν. Μέχρι πρόσφατα, για τους μυημένους, ήταν γνωστός ως ο
σεναριογράφος του Μπέλα Ταρ, το 2015, όμως, το βραβείο Μπούκερ απογειώνει τη φήμη
του και η Ευρώπη ανακαλύπτει έναν από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους της.

Η γραφή του Κρασναχορκάι ξεπερνά όλες τις λογοτεχνικές αφηγηματικές συμβάσεις, ενώ η
θεματική του δεν ακολουθεί κάποια σύγχρονη τάση. Οι ήρωες των βιβλίων του
προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο· έναν κόσμο μελαγχολικό, ζοφερό, παράλογο. Η
ελπίδα υπάρχει μόνο ως υπαινιγμός, που μέσα από τη λεπτή ειρωνεία και το υποδόριο και
υπονομευτικό χιούμορ, εισβάλλει με ακρίβεια και προκαλεί ρωγμές σε αυτό που μοιάζει
καταδικασμένο. Ισως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους και μεγαλύτερους
συγγραφείς της εποχής μας, που γράφει ένα δικό του κεφάλαιο στην ιστορία της
ευρωπαϊκής λογοτεχνίας – όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία του ξέρει πως αυτό δεν είναι
υπερβολή.

– Στο «Τανγκό του Σατανά», γραμμένο λίγο πριν από την πτώση του υπαρκτού
σοσιαλισμού, περιγράφετε μια κοινωνία χωρίς όραμα, φοβισμένη, γεμάτη υπαρξιακές
αγωνίες, μια κοινωνία σε αναμονή. Τι έχει αλλάξει, αν έχει αλλάξει, στη σημερινή
Ουγγαρία;
– Θα μπορούσα να πω ότι τίποτα δεν άλλαξε· ήταν αηδιαστικό, έγινε αηδιαστικό. Κατά τη
διάρκεια της κομμουνιστικής δικτατορίας ζούσαμε σε μια πραγματικότητα που
δημιουργήθηκε από αηδιαστικούς ανθρώπους, σήμερα ζούμε σε μιαν άλλη
πραγματικότητα που δημιουργείται από τους ίδιους ή παρόμοιους αηδιαστικούς
ανθρώπους. Η ουσία δεν έχει αλλάξει – η ανθρωπότητα έχει ακόμα περισσότερη δύναμη
για να χτίσει μια αηδιαστική πραγματικότητα, η αηδιαστική μας ποικιλομορφία είναι
ανεξάντλητη.

– «…γιατί το κάθε τι από δω σε βλέπει, η κάθε μια γωνιά. Ζωή να αλλάξεις πρέπει».
Κάνοντας τη σύνδεση με τον στίχο του Ρίλκε, στην τελευταία παράγραφο του «Τανγκό του
Σατανά» περιγράφετε μια σκηνή όπου ο άνθρωπος στέκεται ακίνητος και τα πράγματα
γύρω του αρχίζουν μια ζωηρή συζήτηση.

– Η τέχνη αποσκοπεί σε κάτι: πιο συγκεκριμένα, χωρίς τέχνη η ζωή πρέπει να είναι
ανυπόφορη για τους συναισθηματικούς (ευαίσθητους) ανθρώπους.

– Κοιτάμε τα πράγματα, αλλά μας κοιτούν και αυτά;
– Είμαστε και εμείς αντικείμενα. Αντικείμενα αυτού που ονομάζουμε το Ολον. Αυτό το Ολον
δεν έχει σύνορα, δεν έχει ορισμό, είναι ανέγγιχτο, και, κυρίως, είναι κρυμμένο με έναν
σατανικό τρόπο, μεταξύ του όντος και του μη όντος, για πάντα.

– Αν κοιτάξετε πίσω, ποιες ήταν οι πιο σημαντικές διαδρομές για εσάς;
– Ζω σε ένα τέλειο σκοτάδι. Διαδρομές; Ποτέ δεν ανοίχτηκαν δρόμοι για μένα. Αυτές οι
εκφράσεις, όπως τα «μονοπάτια της ζωής», είναι μόνο παρανοήσεις.

– Υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει την Εστι, τον Βάλουσκα και τον Κόριμ. Είναι τα
χρήσιμα θύματα που μια κοινωνία πρέπει να έχει προκειμένου να νιώθει ανωτερότητα
ακόμη και στην πτώση της;
– Οι άνθρωποι πάντα ένιωθαν ότι πρέπει να θυσιάσουν κάτι από αυτό που έχουν για να
δείξουν την ευνοϊκή, την καλή πλευρά του κόσμου. Για παράδειγμα, να θυσιάσουν κάτι
προκειμένου να αποδείξουν ότι ο «κόσμος» υπάρχει, προκειμένου να δείξουν πως δεν
αλλοφρονούν από το γεγονός ότι ο «κόσμος» δεν υπάρχει καθόλου. Οι αισθήσεις μας και οι
εμπειρίες μας που βασίζονται σε αυτή την πεποίθηση, παρουσιάζουν μια μεταβλητή, αλλά
ταυτόχρονα σταθερή εικόνα του κόσμου, ακόμη και αν όλα τα κύτταρά μας γνωρίζουν ότι
αυτός ο κόσμος είναι απλώς μια εικόνα, ακόμη και αν δεν είναι εικόνα με τον τρόπο του
Πλάτωνα ή του σολιψισμού. Ετσι, λοιπόν, επειδή δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την
πεποίθηση ότι αυτό δεν είναι αλήθεια, πρέπει να προσφέρουμε κάτι ως θυσία, πιστεύουμε
ότι εάν προσφέρουμε μια θυσία, μπορούμε να εξαναγκαστούμε να πιστέψουμε στην κοινή
λογική. Το ενοχλητικό είναι ότι το θύμα προσφέρεται από μόνο του. Και στην περίπτωσή
μου, τα θύματα των βιβλίων μου ανήκουν στο Ολον, δίχως αυτά καμία από τις
πραγματικότητες που δημιουργούν τα βιβλία μου δεν θα ήταν δυνατή. Είναι πάντα εκεί, με
τη θέλησή τους.

– Μερικές φορές έμμεσα και κάτω από την επιφάνεια και άλλες φορές άμεσα –στο
επεισόδιο με την Ελευση του Ησαΐα για παράδειγμα– υποθέτετε πως και ο Θεός είναι
υπεύθυνος για την εικόνα του κόσμου, για την καταστροφή του. Είναι απλώς μια
διαπίστωση; Μου φέρνει στον νου ένα επεισόδιο από τη Βίβλο, από τη Γένεση όμως, και
όχι από την Αποκάλυψη, όπου ο Αβραάμ μιλώντας με τον Θεό εκφωνεί ίσως από τα πιο
τολμηρά και φωτεινά λόγια της Βίβλου: «Δεν πρέπει ο δικαστής όλης της γης να κρίνει
δίκαια;». Μήπως συνειδητά ή ασυνείδητα είναι μια επιθυμία να τον αντιμετωπίσετε;

– Η τέχνη δεν θέλει ποτέ να αφαιρέσει κάτι από τους ανθρώπους, αλλά την ίδια στιγμή δεν
μπορεί να υποκρίνεται και να τους οδηγεί σε μια ψευδή πίστη. Ούτε κι εγώ θέλω να
αφαιρέσω από κάποιον το δικαίωμα να επικαλείται τον Θεό, ο οποίος είναι ο Υψιστος, και
ιδιαίτερα δεν θα ήθελα να αφαιρέσω από κανέναν την πίστη ότι αυτός ο Υψιστος είναι μια
πραγματικότητα πίσω από την πραγματικότητα. Ωστόσο, δεν είμαι επίσης σε θέση να λέω
ψέματα. Αυτός ο Πατέρας Θεός, για τον οποίο μιλάνε, είναι δυστυχώς μια αόρατη φιγούρα
ενός παραμυθιού. Κάτω από την τεράστια σκιά του, λέμε ένα παραμύθι για τα παιδιά μας
πριν κοιμηθούν. Αλλά ο πατέρας, όπως και το παιδί στο μικρό κρεβάτι: είναι ένα και το
αυτό. Θέλω να πω, καμιά φορά λέει ο πατέρας παραμύθια στο παιδί, και άλλες φορές το
παιδί λέει παραμύθια στον πατέρα του. Αλλά, φυσικά, μπορούμε να προσευχόμαστε σε
Αυτόν. Ξέρετε, ως προς αυτό, είμαστε όλοι ίδιοι. Οπως λέει ο Τόμας Μπέρνχαρντ: «Σε ένα
αεροπλάνο καταδικασμένο να συντριβεί, με κάθε μέτρο που διανύει, λιγοστεύουν οι
άθεοι».

– Εχω την αίσθηση πως ενώ τα μυθιστορήματά σας είναι τόσο ανθρωποκεντρικά, την ίδια
στιγμή εσείς παίρνετε μια απόσταση. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που φέρνουν το κακό στον
κόσμο, όχι μόνον επειδή είναι ικανοί αλλά επειδή είναι ελεύθεροι να το κάνουν, επειδή
μπορούν. Ποιες είναι τότε εκείνες οι δυνάμεις που ταπεινώνουν και καταστρέφουν τον
άνθρωπο;
– Οι άνθρωποι ταπεινώνουν μόνοι τους τον εαυτό τους, οι άνθρωποι καταστρέφουν μόνοι
τους τον εαυτό τους. Στο μεταξύ, κραυγάζουν για ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το
αντίστροφο. Δεν χρειαζόμαστε την ύπαρξη του Κακού.

– Ο ορισμός του Ντοστογέφσκι για τον άνθρωπο παρουσιάζει το άτομο ως την ύπαρξη που
συνηθίζει σε όλα.
– Η προσαρμοστικότητα του ανθρώπου είναι αξιοθαύμαστη, όπως και των άλλων ζώων. Το
συγκλονιστικό είναι όμως ότι, αν πρέπει να προσαρμοστούν σε μια πάρα πολύ ταπεινωτική
κατάσταση και καταφέρουν να επιβιώσουν αυτής, είναι σε θέση και να ξεχάσουν πόσο
βαθιά εξευτελίστηκαν, πόσο πολύ έχει θιγεί η αξιοπρέπειά τους. Τα ζώα δεν είναι σε θέση
να το κάνουν.

– Πού νομίζετε ότι ο Ντοστογέφσκι συνάντησε τον Κάφκα; Υπάρχει ένα σημείο, ένα μέρος,
στα βιβλία σας όπου και οι τρεις έχετε συναντηθεί;
– Αυτοί οι δύο συναντήθηκαν μέσα μου, στα βιβλία μου, αυτό είναι σίγουρο. Στη γερμανική
λουτρόπολη του Μπάντεν-Μπάντεν, ο Ντοστογέφσκι πόνταρε τον Κάφκα στο κόκκινο.

Ο Λάσλο Κρασναχορκάι θα μιλήσει στο ελληνικό κοινό μεθαύριο Τρίτη, 14 Μαΐου, στις 8
μ.μ., στην αίθουσα συνεδριάσεων του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών. Με τον

συγγραφέα θα συνομιλήσουν οι: Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης, Μικέλα Χαρτουλάρη και
Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη. Τα βιβλία του Λάσλο Κρασναχορκάι κυκλοφορούν στα ελληνικά
από τις εκδόσεις Πόλις σε εξαιρετικές μεταφράσεις της Ιωάννας Αβραμίδου. Αυτές τις μέρες
κυκλοφορεί και το τελευταίο του βιβλίο, «Ο Σέιομπο πέρασε από εκεί κάτω», αυτή τη φορά
σε μετάφραση από τα ουγγρικά της Μανουέλα Μπέρκι, πάντοτε από τις εκδόσεις Πόλις.

Πηγή: www.kathimerini.gr
Συνέντευξη: Λένα Ματσιώρη

Συνέντευξη της κας Xριστίνας Σταμούλη, δικηγόρου, υποψήφιας περιφερειακής συμβούλου Στερεάς Ελλάδας με το Δημήτρη Αναγνωστάκη, στην Άννα Νικολαΐδη

ΕΡΩΤΗΣΗ
Είστε έγκριτη νομικός και διαμεσολαβήτρια. Πως καταφέρνετε
και συνδυάζετε την πορεία σας αυτή και την υποψηφιότητά σας
στις περιφερειακές εκλογές με τον κ. Δημήτρη Αναγνωστάκη και
την «Στερεά…. Υπεροχής»;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Η διαμεσολάβηση αναπτύσσει τις ικανότητες της ετοιμότητας,
της συναίνεσης, της ενσυναίσθησης και της κατανόησης των
επιχειρημάτων των δύο πλευρών. Αυτές ακριβώς οι ικανότητες
αποτελούν ισχυρά όπλα στο οπλοστάσιο του σύγχρονου
πολιτευτή. Ο Δημήτρης ο Αναγνωστάκης είναι ο πολιτικός των
ήπιων τόνων, της συναίνεσης και της καλής συνεργασίας με
όλους τους παράγοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης για το κοινό
καλό και την ανάπτυξη των μικρών κοινοτήτων.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Γιατί αποφασίσατε να θέσετε υποψηφιότητα στις προσεχείς
Περιφερειακές εκλογές;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να περάσει η τοπική αυτοδιοίκηση στα
χέρια ανθρώπων με επαγγελματική εμπειρία και γνώσεις σε
νευραλγικούς τομείς, οι οποίοι να μπορέσουν να προσφέρουν
αξιόπιστες και δοκιμασμένες λύσεις στα πολλά και σύνθετα
προβλήματα που απασχολούν τις τοπικές κοινωνίες.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Πείτε μας λίγο τους στόχους σας για την ενίσχυση της κοινωνίας
της Στερεάς Ελλάδας
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Η Στερεά πάσχει από την έλλειψη συντονισμού μεταξύ των
τοπικών παραγόντων και φορέων, αλλά και καλής συνεργασίας
με την κεντρική διοίκηση. Η κατάσταση αυτή εύκολα διορθώνεται
με τη βελτίωση της επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα και την
επιλογή ξεκάθαρων και άμεσα υλοποιήσιμων στόχων.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Η επαγγελματική σας εμπειρία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πως
μπορεί να συμβάλλει στην προσφορά σας στην περιφέρεια, σε
περίπτωση εκλογής σας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Όλες οι περιφέρειες του Ευρωπαϊκού νότου έχουν άμεση ανάγκη
χρηματοδότησης για την πραγματοποίηση έργων με σκοπό την
επίλυση των διαρθρωτικών προβλημάτων τους, τη βελτίωση των
υποδομών τους και, εν τέλει, της ποιότητας ζωής των πολιτών. Τα
Ευρωπαϊκά Ταμεία διαθέτουν πόρους για την επίτευξη των
στόχων αυτών, απαιτείται, όμως, εμπειρία και ευελιξία κατά τον
σχεδιασμό και την παρουσίαση των κατάλληλων δράσεων στα
αντίστοιχα όργανα της Ε.Ε. ώστε να επιτευχθεί το μέγιστο
δυνατόν αποτέλεσμα σε μικρό χρονικό διάστημα.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Η ιατροδικαστική επιστήμη θα μπορούσε να συμβάλει στη
στοιχειοθέτηση του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας στην
περίπτωση της Σφαγής του Διστόμου, κάτι που ήδη έχει τεθεί
στον διεθνή δημόσιο διάλογο μέσω της μελέτης που διεξάγει η
Προϊσταμένη της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Λαμίας, κα
Ακριβούση.
Ποια η άποψή σας επ’ αυτού και ποιες ενέργειες θα πρέπει να
γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Η μελέτη που συντάχθηκε από την Ιατροδικαστική Υπηρεσία
Λαμίας, με πρωτοβουλία της Προϊσταμένης κ. Ακριβούση και τα
αποτελέσματα που καταγράφονται σε αυτήν, συμβάλλουν
ουσιαστικά στην τεκμηρίωση του εγκλήματος κατά της
Ανθρωπότητας που διαπράχθηκε στο Δίστομο και στην
περαιτέρω διεθνοποίηση του θέματος. Γεγονός όμως είναι ότι,
στην παρούσα χρονική στιγμή, η τοπική κοινωνία ίσως δεν είναι
ακόμη έτοιμη να δεχθεί την «ιατροδικαστική εξέταση» των
ανθρώπινων καταλοίπων που φυλάσσονται στο Μαυσωλείο του
Διστόμου. Το γεγονός ότι ζουν ακόμη άνθρωποι, οι οποίοι είδαν
με τα μάτια τους τη φρίκη, διατηρεί μια ψυχική φόρτιση στη
διστομίτικη κοινωνία, η οποία είναι απολύτως εξηγήσιμη. Η
υλοποίηση της διαδικασίας αυτής δεν μπορεί, σε καμία
περίπτωση, να αποτελέσει στεγνή απόφαση της διοίκησης
-όποιου βαθμού. Η σύμπραξη και η αποδοχή από την κοινωνία
είναι η απόλυτη προϋπόθεση. Ίσως σε κάποιο μελλοντικό
χρονικό σημείο…Ίδωμεν

ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΣΑΒΒΙΔΟΥ: ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ Μ. ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟΣ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε παιδαγωγική και κατόπιν ΜΜΕ στο
ΑΠΘ. Επίσης, με υποτροφία του Παν/μίου του Nottingham “Πολιτισμική
Κοινωνιολογία”. Έκανε μεταπτυχιακό στην Γλωσσική Πολιτισμική Παιδεία και
Διδακτορικό στην θεματική «Λογοτεχνία και Ετερότητα». Τιμήθηκε με
υποτροφία επίδοσης από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών κι έχει συμμετοχή σε
ελληνικά και διεθνή συνέδρια. Αρκετά άρθρα της δημοσιεύτηκαν σε
επιστημονικά κι έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά κι εφημερίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ
αρθρογραφεί στην Εφημερίδα των Συντακτών, καθώς και στα ειδησεογραφικά site Τηλεόραση Χωρίς Σύνορα
και Ελεύθερη Ζώνη. Ανάμεσα σε διάφορα άλλα, υπήρξε μέλος του ΔΣ του Παρατηρητηρίου Διεθνών
Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑΔΟΠ) του Συνδέσμου Byron για τον Πολιτισμό και τον Φιλελληνισμό,
(που καθιέρωσε σε συνεργασία με την Βουλή, μετά από πρόταση του Π. Τριγάζη, την Ημέρα Φιλελληνισμού
και Διεθνούς Αλληλεγγύης) της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων, και της Εταιρείας Συγγραφέων Β.Ε. του
Διεθνούς Δικτύου Iinternational Cultural Research Network (ICRN, με έδρα το Παν/μιο της Αλμπέρτα του
Καναδά) και του Πανευρωπαϊκού Δικτύου Child Friendly Cities υπό την αιγίδα της UNICEF. Έχει συμμετάσχει
ως εκπρόσωπος της Ελλάδας σε συνάντηση του Ιδρύματος B. Russell στο Ευρωκοινοβούλιο. Έχει συνεργαστεί
με το Global Action. Είναι ακόμη μέλος διάφορων κοινωνικών, και πολιτιστικών φορέων στην Ελλάδα (όπως
η ΕΛΒΕ και η Πρωτοβουλία Κάντο! που προσφέρει αρωγή σε Νοσοκομεία, κ.ά.) και στο εξωτερικό (Pestalozzi
Network κ.ά. σε κινήσεις Οικο-φεμινισμού κ.ά.) Ιδρυτικό μέλος του Δικτύου για την Διαπολιτισμικότητα στα
Βαλκάνια αλλά και δόκιμο μέλος του Εθνικού Συμβουλίουτ για την Διεκδίκηση των Οφειλών της Γερμανίας
προς την Ελλάδα, παλεύει ενεργά για μια ουσιαστική ειρήνευση στην περιοχή που θα βασίζεται στον
αλληλοσεβασμό. Συμμετέχει πολύ ενεργά στο Φιλοζωϊκό Κίνημα και πιστεύει βαθιά στον βιοκεντρισμό ως
όρο για την επιβίωση πια του πλανήτη και στην Πολιτική Οικολογία. Στα νιάτα της είχε εμπλακεί στο
Συνδεσμίτικο Κίνημα του ΑΡΗ Θεσσαλονίκης και αρθρογραφούσε στον Συνδεσμίτικο Τύπο ως «Ελεύθερος
Σκοπευτής». Έχει συμμετάσχει σε κινήσεις Αλληλεγγύης από την Ειδομένη ως την Παλαιστίνη, κρατώντας
(όπως φαίνεται στα άρθρα τόσων χρόνων) την αγάπη της για την Εβραϊκή Διασπορά και το Δικαίωμα του
Ισραήλ να υπάρξει δίχως όμως να καταπατά τα Δικαιώματα των άλλων. Εργάζεται στο Πανεπιστήμιο
Ιωαννίνων όπου και διδάσκει Διαπολιτισμική Αγωγή και Εκπαίδευση, Εκπαίδευση Ενηλίκων, κ.ά.. Προσπαθεί
να εμπνεύσει στους φοιτητές/τριες της παιδαγωγικής αξίες της κριτικής σκέψης και της έμπρακτης
αλληλεγγύης «γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος»… Έχει οργανώσει δεκάδες πολιτιστικές Εκδηλώσεις σε
συνεργασία με κινήματα και οργανώσεις βάσης (όπως ο Πανελλήνιος Σύλλογος Παραπληγικών κ. ά.) αλλά
και κορυφαίους φορείς (όπως η πρεσβεία της Νορβηγίας στο Έτος Ίψεν ή ο Δήμος Θεσσαλονίκης, o ΣΕΚΒΕ
και πολλοί άλλοι. Με τον Ν. Γεννημάκη είχαν ιδρύσει την Art Attack προσδοκώντας να βγάλουν την Τέχνη
από τα Μαυσωλεία της και να την προσφέρουν σε αυτούς που παραδοσιακά την στερούνται ή θαρρούν πως
πρέπει να αδιαφορούν γι’ αυτήν. Είχαν ξεκινήσει ως θεσμό τις Ήσυχες Ημέρες του Αυγούστου. Υπήρξε μέλος
του Συνασπισμού και στο ΚΣ της Νεολαίας του. Αποδέχθηκε την Τιμητική Πρόταση της Οικολογίας
Αλληλεγγύης και του υποψήφιου Δημάρχου Μ. Τρεμόπουλου γιατί είναι χώρος με τον οποίον έχει
ξανασυνεργαστεί και τιμά όσα έζησε κι όσα έπραξε μαζί με τους ανθρώπους που τον συναποτελούν και τον
υπερασπίζονται. Πιστεύει ότι σε εποχές τόσων προσωπικών αυτοδιοικητικών κινήσεων, και του ορατού
κινδύνου η πόλη να επιστρέψει στην συντήρηση, πολιτικοί χώροι με τοπική Ιστορία και Ρίζα όπως η
Οικολογία Αλληλεγγύη δεν πρέπει να απουσιάσουν από το προσκήνιο της μάχης. Αντίθετα, πρέπει να
βοηθηθούν. Δεν πολιτεύεται για να σώσει καμιά και κανέναν, αφού κατά την γνώμη της ο και η πολίτης δεν
αναζητά σωτήρες αλλά συμμάχους στο δύσκολο ταξίδι της υπεύθυνης ζωής. Θεωρεί (και ζει αναλόγως
κυριολεκτικά κάθε ημέρα) πως τα πολιτικά καθήκοντα του καθενός από μας (δηλαδή η ευθύνη μας για τον
ατομικό και συλλογικό άλλον) δεν ταυτίζονται με την ψηφοδοσία αλλά αρχίζουν την επόμενη των εκλογών
και σταματούν την προηγούμενη. Κουράζεται, ξεβολεύεται, έχει καλές και κακές στιγμές, εκνευρίζεται μα
συνεχίζει. Προσυπογράφει (με λέξεις και πράξεις στην πολύπλοκη και ραγδαία εξελισσόμενη εποχή μας) για
όλα αυτά την φράση του D. Bock: «Αν πιστεύεις πως η Γνώση (η πράξη, η κρίση, η αλληλεγγύη, έκθεση)
είναι ακριβή, δοκίμασε την Άγνοια». Σε έναν κόσμο εύκολων και βολικών συνθημάτων και πράξεων, σας
δίνει «ραντεβού στα γουναράδικα», και υπόσχεται πως δεν θα σας κάψει την γούνα. helenkapa@gmail.com

Συνέντευξη της Γιουλίνας Δασκαλοπούλου Δικηγόρου, Υπ. Περιφ. Συμβούλου με την παράταξη ”Ενωτικη περιφερειακή κίνηση” του Α. Γκλέτσου, στην Άννα Νικολαΐδη

Ερώτηση

Κυρια Δασκαλοπούλου, είστε απο Χαλκίδα, διαμένετε εκεί και ασκείτε το επάγγελμα του δικηγόρου και δικαστικού γραφολόγου. Παράλληλα διατηρείτε σχολή χορού λάτιν και αγαπάτε τον τόπο σας πάρα πολύ εξ’ου και παρουσιάσατε πέρυσι στο Στάρ Λαμίας εκπομπή τουριστική με αφιέρωμα στην περιοχή. Πώς μετά από  όλα αυτά σκεφτήκατε να ασχοληθείτε με την περιφέρεια και να κατέβετε ως υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με τον Απόστολο Γκλέτσο και την παράταξή του ”Ενωτικη περιφερειακή κίνηση”?

Απάντηση

Θεωρώ ότι η ευθύνη των αποφάσεων για τα κοινά βαραίνει εμάς τους ανθρώπους που ζούμε τα προβλήματα της καθημερινότητας κι αφουγκραζόμαστε τα παράπονα των πολιτών. Λόγω του επαγγέλματός μου ως νομικός αντιμετωπίζω καθημερινά τις αντιξοότητες που δημιουργεί η αδιαφορία της περιφερειακής αυτοδιοίκησης κι αισθάνομαι έντονα την ανάγκη να προσφέρω. Ίσως να επιλέγω το δρόμο που διέγνωσε η κ. Αρβελέρ, η διάσημη Ελληνίδα Καθηγήτρια της Σορβόννης που μιλώντας για τους Έλληνες διαπίστωσε ότι «αν κυβερνούν οι ανίκανοι, φταίνε οι ικανοί».

Ερώτηση

Τι σας χαρακτηρίζει εσάς προσωπικά ως δύναμη επιλογής;

Απάντηση

Θεωρώ ότι με διαπνέει η αύρα κι ο ενθουσιασμός του ανθρώπου που για πρώτη φορά συμμετέχει σε μια εκλογική διαδικασία. Είμαι νέα με πολλές καινοτόμες ιδέες και μπορώ να προσφέρω στη διαχείριση των καθημερινών δυσκολιών των πολιτών αλλά και στη θεσμοθέτηση λύσεων που θα οδηγήσουν στην ευημερία και τη μακρόχρονη ανάπτυξη.

Ερώτηση

Τι καινοτομία προτίθεστε, αν εκλεγειτε, να φέρετε στην περιφέρεια?

Απάντηση

Νομίζω ότι η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας κι ειδικότερα η Εύβοια είναι ένας όμορφος – ευλογιμένος τόπος. Είναι ένας τόπος που συνδυάζει μια συναρπαστική ιστορία με μύθους και παραδόσεις με μια εξωτική ελληνική φυσική ομορφιά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η οικονομική ανάπτυξη κι η καταπολέμηση της ανεργίας μπορούν να επιτευχθούν όταν αντιληφθούμε και κατανοήσουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που έχουμε. Θεωρώ ότι ο πολιτισμός κι η πολιτιστική διαχείριση της ιστορικής μας κληρονομιάς μπορεί να αποτελέσει μια καινοτομία τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο και να λειτουργήσει ως το εφαλτήριο για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας απαντώντας στην μακροχρόνια κρίση.

Ερώτηση

Στον τομέα σας, τα νομικά, εχετε κάτι νέο να προτείνετε; Ποιό θα ειναι το πρόγραμμά σας;

Απάντηση

Το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Περιφέρεια και γενικότερα η Χώρα μας είναι ο δυσκίνητος κρατικός μηχανισμός. Αν ήμασταν πιο ευέλικτοι, ίσως και πιο οργανωμένοι θα μπορούσαμε να βρούμε ανταγωνιστικές λύσεις που θα βελτίωναν την ποιότητα της ζωής μας. Η γραφειοκρατία είναι το χειρότερο γρανάζι στην κρατική μηχανή και μας αποθαρρύνει από να σκεφτούμε, να δράσουμε, να επιχειρήσουμε, ακόμη και από το να ονειρευτούμε. Η αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας αποτελεί προτεραιότητά μου ως νομικού επιστήμονα.

Ερώτηση

Τέλος, ποιο ειναι το motto σας? γιατι να σας ψηφίσει ο κόσμος πέρα απο την ιδιότητα ,τη σοβαρότητά σας και το φρέσκο σας πρόσωπο;

Η φιλοσοφία της ζωής μου βασίζεται στην ισορροπία που μου προσφέρει η καθημερινή εργασία ενώ με χαρακτηρίζει η διάθεση κι η ενέργεια που έχω κι η ανάγκη να τις εξωτερικεύσω. Θεωρώ ότι το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελλάδας που ζει, εργάζεται κι ονειρεύεται είναι το brain drain, η τεράστια απώλεια μορφωμένων κι ικανών ανθρώπων οι οποίοι έχουν προτιμήσει να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού και με πολλούς από αυτούς ήμασταν συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο. Επιλέγω ως επιστήμονας αλλά κι ως καλλιτέχνης να μείνω στον τόπο μου, να το βελτιώσω και να καλέσω τους νέους που βρίσκονται στο εξωτερικό να επιστρέψουν στη Χώρα που τους ανέδειξε. Εργάζομαι για αυτό και μεταφέρω το μήνυμα που συνοψίζεται σε αυτό το motto «Χτίζουμε το καινούργιο αφήνοντας μακριά το παλιό».

ReplyForward

Όταν το Χόλιγουντ ανακάλυψε τα Άγια Πάθη: Πολύ πριν τον Ιησού από τη Ναζαρέτ ήταν το Μπεν Χουρ

Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ (Jesus of Nazareth) –η εμβληματική παραγωγή του Φράνκο
Τζεφιρέλι με τον Ρόμπερτ Πάουελ να μένει στην κινηματογραφική ιστορία ως ο πιο
«ρεαλιστικός» Θεάνθρωπος – θεωρείται ως η μεγαλύτερη θρησκευτική παραγωγή στην
ιστορία της μικρής και της μεγάλης οθόνης, που αναφέρεται στη Γέννηση, τη Ζωή, τα Πάθη
και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού.

Από το 1977 που έκανε πρεμιέρα στην τηλεόραση, έγινε το απόλυτο πασχαλινό
«τηλεοπτικό έθιμο» – δεν νοείται Πάσχα χωρίς Ιησού από τη Ναζαρέτ. Όμως αυτό δεν είναι
μία ελληνική έμπνευση. Είναι κάτι που γίνεται σε αρκετές χώρες. Είναι χαρακτηριστικό ότι
το επικό «Μπεν Χουρ» το πρόβαλλε κάθε Πάσχα το αμερικανικό δίκτυο NBC, για πάνω από
25 χρόνια (1973-1998). Μάλιστα όταν το 1999 το κανάλι διέκοψε την προβολή της ταινίας,
τα τηλέφωνα διαμαρτυρίας ήταν τόσα πολλά που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια μικρή
επανάσταση.

Ανάμεσα στο πλήθος των ταινιών αυτού του είδους (στο οποίο μπαίνουν και ταινίες που
δεν έχουν αμιγώς θρησκευτικό θέμα, αλλά έχουν Ρωμαίους, χλαμύδες, ηρωισμούς και είναι
της εποχής που ο Χριστιανισμός γιγαντώνονταν) υπάρχουν σίγουρα και αρκετά αξιόλογες
ταινίες, ανάμεσά τους απίστευτες υπερπαραγωγές, επικές δημιουργίες, με τεράστια
ονόματα του σινεμά πίσω και μπροστά από την κάμερα.

Με αφορμή τον ερχομό της Μεγάλης Εβδομάδας, το ΑΠΕ επιλέγει τις επτά καλύτερες
ταινίες του είδους, που μπορούν να ικανοποιήσουν ακόμη και όσοι δεν τρελαίνονται για τις
θρησκευτικές ταινίες, αλλά και γιατί θα ανακαλύψουν το σινεμά υπερθέαμα, όταν δεν
υπήρχαν τα υπερβολικά εφέ και οι τεχνολογικές ευκολίες και οι πρωταγωνιστές και οι
πρωταγωνίστριες ήταν πραγματικά αστέρια που θα συνεχίσουν να λάμπουν για πάντα.

«Μπεν Χουρ»

Θρυλική επική υπερπαραγωγή του 1959, με 11 βραβεία Όσκαρ που ξεφεύγει απ’ τα
συνηθισμένα και που απ’ αυτή προήλθε η έκφραση «πάμε για Μπεν Χουρ», όταν πρόκειται
για κάτι ασυνήθιστα μεγαλειώδες. Σκηνοθέτης της ήταν ο πολυβραβευμένος Γουίλιαμ
Γουάιλερ («Κυρία Μίνιβερ», «Αστυνομική Ιστορία»), ενώ πρωταγωνιστεί ο Τσάρλτον Ίστον,

που υποδύεται έναν Εβραίο έμπορο που απαρνείται τα πλούτη του για να βοηθήσει το λαό
του, σκλαβώνεται και παλεύει για την ελευθερία του, ενώ ταυτόχρονα εξελίσσεται το
δράμα του Ιησού.

«Σπάρτακος»

Το επικό αριστούργημα του «θεϊκού» Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο οποίος παράλληλα κατάφερε να
ρίξει έξω την παραγωγή με τις απαιτήσεις του. Η ταινία, που βραβεύτηκε με τέσσερα
Όσκαρ, αφηγείται την ιστορία του σκλάβου από την Θράκη και τον ξεσηκωμό των δούλων,
που τα βάζουν με τις ρωμαϊκές λεγεώνες στο δρόμο προς την ελευθερία. Στον ομώνυμο
ρόλο πρωταγωνιστεί ο μέγας σταρ της εποχής αλλά και σπουδαίος ηθοποιός Κερκ
Ντάγκλας, ενώ δίπλα του εμφανίζονται ορισμένοι θρυλικοί πρωταγωνιστές και
καταξιωμένοι καρατερίστες, όπως οι Λόρενς Ολιβιέ, Τζιν Σίμονς, Πίτερ Ουστίνοφ (Όσκαρ β
ρόλου), Τσαρλς Λότον, Τόνι Κέρτις, Χέμπερτ Λομ κα.

«Σαμψών και Δαλιδά»

Επική υπερπαραγωγή, που γύρισε το 1949 ο Σεσίλ Ντε Μιλ, ένας από τους πρωτοπόρους
του αμερικανικού σινεμά, με πολλές ταινίες της βουβής κινηματογραφικής εποχής, με
ιδιαίτερη έφεση στο υπερθέαμα. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την Αγία Γραφή και την
ιστορία του μακρυμάλλη Σαμψών και της πανούργας αλλά και λάγνας Δαλιδά. Ο Σεσίλ Ντε
Μιλ παραδίδει ακόμη ένα υπερθέαμα, με χολιγουντιανές συνταγές, για την εξυπηρέτηση
των οποίων χρησιμοποιήθηκαν πανάκριβες κατασκευές, κοστούμια και χιλιάδες κομπάρσοι
(βραβεία Όσκαρ για σκηνικά και κοστούμια). Πρωταγωνιστούν ο «μάτσο» Βίκτορ Ματσιούρ
και η ερωτική Χέντι Λαμάρ. Η άποψη του φοβερού και τρομερού χιουμορίστα Γκράουτσο
Μαρξ για την ταινία, όταν ερωτήθηκε από τον Ντε Μιλ, ήταν: «Δεν μπορώ να συγκρατήσω
κάποια εικόνα μιας ταινίας, στην οποία τα στήθη του πρωταγωνιστή είναι μεγαλύτερα από
της πρωταγωνίστριας»!

«Κβο Βάντις»

Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, που γύρισε ο Μέρβιν Λερόι το 1951, ένας καταξιωμένος
σκηνοθέτης, έχοντας στο ενεργητικό του θαυμαστές ταινίες όπως «Ο Μάγος του Οζ». Η
ταινία, που αφηγείται την ιστορία του έρωτα ενός Ρωμαίου αξιωματικού και μιας
Χριστιανής σκλάβας, με φόντο τους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών, διαθέτει ένα
υπέρλαμπρο καστ, απ’ το οποίο ξεχωρίζουν οι Ρόμπερτ Τέιλορ, Ντέμπορα Κερ και Πίτερ
Ουστίνοφ.

Προτάθηκε για οκτώ Όσκαρ, ενώ αποτέλεσε και την εμπορικότερη ταινία της χρονιάς,
φέρνοντας στα ταμεία της «Μέτρο» 21 εκατομμύρια δολάρια, ένα αστρονομικό ποσό για
την εποχή.

«O Χιτών»

Ιδιαιτέρως προσεγμένο και γοητευτικό θρησκευτικό δράμα, που γύρισε το 1953 ο Χένρι
Κόστερ («Χάρβεϊ»), με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Μπάρτον, στο ρόλο ενός Ρωμαίου
αξιωματικού που μετά τη Σταύρωση του Ιησού, την οποία επέβλεψε, κερδίζει στα ζάρια τον
Χιτώνα του Θεανθρώπου.

Είναι το πρώτο φιλμ που γυρίστηκε σε σινεμασκόπ, ενώ κέρδισε και τα Όσκαρ σκηνικών και
κοστουμιών, καθώς και τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης δραματικής ταινίας. Δίπλα στον
Μπάρτον πρωταγωνιστούν και οι Τζιν Σίμονς, Βίκτορ Ματσιούρ και Ρίτσαρντ Μπουν.

«Οι Δέκα Εντολές»

Χολιγουντιανή βιβλική επική ταινία, που γύρισε το 1956 ο μετρ του είδους Σεσίλ Ντε Μιλ
και παρουσιάζει τη ζωή του Μωυσή από τη γέννησή του μέχρι τις περιπέτειές του στην
Αίγυπτο, όταν αναλαμβάνει να οδηγήσει τους Εβραίους σε μια νέα γη. Θεαματικές σκηνές,
με κορυφαία εκείνη όταν «ανοίγει» η Ερυθρά Θάλασσα, για να περάσουν με ασφάλεια οι
καταδιωκόμενοι Εβραίοι, προσεγμένο σενάριο και πρωταγωνιστές τους Τσάρλτον Ίστον
(Μωυσής), Γιουλ Μπρίνερ (για μια ακόμη φορά εκπληκτικός), Αν Μπάξτερ, Τζον Ντέρεκ και
Ντέμπρα Πέιτζετ. Εννοείται ότι η ταινία κέρδισε το Όσκαρ οπτικών εφέ.

«Ο Σολομώντας και η Βασίλισσα του Σαβά»

Πλούσιο βιβλικό έπος, που γύρισε ο «μάστορας» του Χόλιγουντ Κινγκ Βίντορ το 1959 και
παρότι στην εποχή της κατακρίθηκε από τους κριτικούς, γνώρισε την επιτυχία και
αποκαταστάθηκε με τα χρόνια για την ποιότητά της. Το στόρι της μας μεταφέρει στο αρχαίο
Ισραήλ, όπου ο Σολομώντας αναλαμβάνει βασιλιάς στην θέση του πατέρα του Δαβίδ.
Όμως, οι εχθροί είναι πολλοί εντός και εκτός του βασιλείου και ενώ μια απρόσμενη
συμμαχία θα σημαδέψει την καρδιά του, που δεν είναι άλλη από τη βασίλισσα του Σαβά,

την ηγέτιδα των δώδεκα φυλών. Πρωταγωνιστούν ο έξοχος Γιουλ Μπρίνερ και η χυμώδης
εξωτική καλλονή Τζίνα Λολομπριτζίτα.

Να σημειωθεί ότι η ταινία ξεκίνησε με πρωταγωνιστή τον διάσημο τότε Τάιρον Πάουερ, ο
οποίος στη μέση μιας σκηνής όπου μονομαχούσε με τον Τζορτζ Σάντερς , σωριάστηκε
αναίσθητος στο έδαφος από καρδιακή προσβολή και στα επόμενα λεπτά εξέπνευσε.
Αμέσως προσλήφθηκε ο Γιουλ Μπρίνερ και όλες οι σκηνές γυρίστηκαν από την αρχή.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ -ΜΠΕ
Φωτογραφίες: wikipedia

Πηγή: www.kathimerini.gr

Η Φανί Αρντάν ζει σαν Αθηναία

Aπό τις αρχές Μαρτίου η Γαλλίδα σταρ μένει σε ένα σπίτι στην Πλάκα, για να ζει σαν
Αθηναία. Και κάθε μέρα πηγαίνει στο δεύτερο «σπίτι» της: την ΕΛΣ, όπου στις 12 Μαΐου θα
κάνει πρεμιέρα η όπερα «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ» του Ντμίτρι Σοστακόβιτς σε δική
της σκηνοθεσία.

Στην πλατεία Συντάγματος γινόταν διαδήλωση. Ηταν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα και η
κουβέντα μας, για τη μεγάλη συνέντευξή της που δημοσιεύεται στο τεύχος Μαρτίου-
Απριλίου του περιοδικού Blue της Aegean, είχε υπόκρουση τις ντουντούκες των
διαδηλωτών. «Τι λένε; Τι λένε;» μου ζητούσε κάθε τόσο να της μεταφράζω τα συνθήματά
τους.

Λίγες εβδομάδες μετά, στις αρχές Μαρτίου, η Φανί Αρντάν επέστρεψε στην Αθήνα.
Εγκαταστάθηκε σε ένα σπίτι στην Πλάκα –«Για να ζήσω ως Αθηναία»– και ρίχτηκε με πάθος
στην προετοιμασία της όπερας «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ» του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, την
οποία θα σκηνοθετήσει για λογαριασμό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού
Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (πρεμιέρα στις 12 Μαΐου, για πέντε βραδιές).

«Τολμηρό έργο»

Από τις 16 Μαρτίου έχουν ξεκινήσει οι πρόβες: για την ίδια και τους ερμηνευτές στο πίσω
μέρος της αίθουσας «Σταύρος Νιάρχος», σε χώρο που έχει ακριβώς τις ίδιες διαστάσεις με
την κεντρική σκηνή, αλλά και για τον Βασίλη Χριστόπουλο, με τους μουσικούς, στην
αίθουσα προβών της ΕΛΣ. «Είναι ένα από τα τολμηρότερα και πιο συγκλονιστικά έργα του
20ού αιώνα. Ο Σοστακόβιτς το έγραψε νεότατος, χωρίς αναστολές. Εχει μια ασύλληπτα
πλατιά παλέτα εντάσεων και συναισθημάτων: από τον ψίθυρο μέχρι τον εκκωφαντικό
θόρυβο και από την καρικατουρίστικη ειρωνεία έως τον απόλυτο τρόμο, μέσα από
λυρικότατες συγκινητικές στιγμές», λέει στην «Κ» ο μαέστρος.

«Η “Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ” δείχνει ότι το να είσαι μέλος μιας κοινωνίας και να
ακολουθείς αυτό που εκείνη ορίζει ως καλό και κακό έχει κόστος. Οπως και η ελευθερία»,
λέει η Φανί Αρντάν.

400 κοστούμια!

Μαζί της η Γαλλίδα σταρ θα έχει επίσης τον διακεκριμένο Γερμανό σκηνογράφο Τομπίας
Χοάιζελ και δύο ενδυματολόγους: τη βραβευμένη με τέσσερα Οσκαρ Ιταλίδα Μιλένα
Κανονέρο και τη Γερμανίδα Πέτρα Ράινχαρτ. Η Ράινχαρτ βρίσκεται ήδη στην Αθήνα. Η
Κανονέρο πηγαινοέρχεται, καθώς πρέπει να βρίσκεται και στα γυρίσματα της νέας ταινίας
του Γουές Αντερσον. Οι δύο ενδυματολόγοι συνυπογράφουν τα 400 κοστούμια της
παράστασης. Για την προετοιμασία τους οι μοδίστρες της Λυρικής εργάζονται άοκνα, οι
ραπτομηχανές τους έχουν πάρει φωτιά! Κανένα δεν θα είναι ίδιο με τα υπόλοιπα, σχεδόν
όλα έχουν ζωγραφιστές και κεντητές λεπτομέρειες: ο ορισμός του χειροποίητου.

Οσο για το ποια θα είναι η σκηνοθετική προσέγγιση στο αριστούργημα του Σοστακόβιτς;
Την απάντηση έδωσε η ίδια, στο Blue: «Διάβασα πολύ προσεκτικά τη νουβέλα του Νικολάι
Λέσκοφ, που γράφτηκε το 1865 και στην οποία βασίζεται το έργο. Θα αφήσω την αφήγηση
να ξετυλιχθεί αβίαστα, θέλω να κρατήσω την ιστορία στην εποχή της, για να μη χάσει τη
δύναμή της, η ατμόσφαιρα και το σκηνικό περιβάλλον να θυμίζουν τη Ρωσία εκείνων των
χρόνων, ώστε να μη στερηθούν τη σύνδεσή τους με τη μουσική. Και στο τέλος να επέλθει η
κάθαρση, όπως συμβαίνει στην αρχαία ελληνική τραγωδία».

Ηξερα πολλά για τη Φανί Αρντάν: τη σταρ των εξήντα ταινιών και των τριάντα θεατρικών, τη
σύντροφο και μούσα του Φρανσουά Τριφό, την πρωταγωνίστρια του Φράνκο Τζεφιρέλι και
του Ρομάν Πολάνσκι, τη μοναδική «γυναίκα της διπλανής πόρτας» στο πλευρό του Ζεράρ
Ντεπαρντιέ. Σε εκείνη την πρώτη… θορυβώδη συνάντησή μας έμαθα, όμως, κι άλλα. Την
απέχθεια που έχει για τον φόβο: «Από πολύ νωρίς κατάλαβα ότι ο φόβος είναι ο χειρότερος
εχθρός που θα μπορούσα να έχω, ο πιο ύπουλος. Γνωρίζετε τι κάνει ο φόβος; Θέτει ένα
“αλλά” στα πάντα και μας κάνει να χάνουμε τουλάχιστον το 70% των πραγμάτων που θα
μπορούσαμε να απολαύσουμε, γιατί απλούστατα δεν τολμάμε να τα επιχειρήσουμε.
Κάποιοι φοβούνται να αγαπήσουν, για παράδειγμα, από φόβο μήπως πληγωθούν».

Τον πόνο που κουβαλάει: «Μόνο η παιδική και η εφηβική μου ηλικία είχαν μια γλυκύτητα.
Από εκεί και πέρα όλα ήταν δύσκολα, πολύπλοκα. Κάθε δεκαετία είχε τις μάχες της,
κουβαλούσε πόνο. Εχασα νωρίς τους γονείς μου, δεν μπορούσα να βασιστώ παρά μόνο
στον εαυτό μου. Αλλά ακόμα κι έτσι, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για όσα μου δόθηκαν. Η
ζωή ήταν γενναιόδωρη μαζί μου».

Τα μαθήματα ζωής που πήρε από τους σπουδαίους σκηνοθέτες με τους οποίους έχει
συνεργαστεί: «Αυτό που βίωσα από πρώτο χέρι ήταν το πάθος, η αφοσίωση και η
αποφασιστικότητά τους, αυτό που οι Ιταλοί αποκαλούν “la grinta” – δεν μεταφράζεται

εύκολα. Η χαρά της ζωής, με δυο λόγια. To ότι καταλάβαιναν πόσο μεγάλο προνόμιο είναι
να μπορείς να γυρίζεις μια ταινία και πρόσεχαν και την τελευταία λεπτομέρεια, αφιέρωναν
ενέργεια για καθετί. Νομίζω πως αυτό κάνει έναν σκηνοθέτη σπουδαίο. Ετσι, ακόμα κι αν
μια ταινία δεν γίνει επιτυχία, ακόμα κι αν δεν αρέσει στο κοινό ή στους κριτικούς, το να
βρεθείς μαζί με έναν τέτοιο άνθρωπο στο πλατό είναι μεγάλη υπόθεση, είναι κέρδος. Και
κανείς δεν μπορεί να σου το κλέψει».

Τα σκηνικά της παράστασης που θα κάνει πρεμιέρα στις 12/5 στην ΕΛΣ.

Και, φυσικά, την αγάπη της για το λυρικό θέατρο: από παιδί πήγαινε στην όπερα, μαζί με
τους γονείς της. Αυτή η αγάπη, άλλωστε, την έκανε να αποδεχθεί αμέσως την πρόταση του
καλλιτεχνικού διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Γιώργου Κουμεντάκη να σκηνοθετήσει
για λογαριασμό της ΕΛΣ τη διάσημη όπερα του Σοστακόβιτς.
Το τίμημα της ελευθερίας

Ανέκαθεν αγαπούσε τον Ρώσο συνθέτη και την εποχή του η Φανί Αρντάν. «Στα έργα του
υπάρχει ένα είδος “συμφιλίωσης” της μουσικής και της δράσης, της πλοκής. Ακούω τη
συγκεκριμένη όπερα και νιώθω σαν να βλέπω θρίλερ!» μου είπε. «Κι έπειτα, είναι αυτή η
γυναίκα, η Κατερίνα Ισμαήλοβα, που πληρώνει το τίμημα της ελευθερίας της. Η “Λαίδη
Μάκβεθ του Μτσενσκ” δείχνει ότι το να είσαι μξέλος μιας κοινωνίας και να ακολουθείς
αυτό που εκείνη ορίζει ως καλό και κακό έχει κόστος. Οπως και η ελευθερία…»

​​Προπώληση εισιτηρίων: ταμεία της Λυρικής στο ΚΠΙΣΝ (τηλ. 213-08.85.700).
Πηγή: www.kathimerini.gr
Κείμενο: Τασούλα Επτακοίλη

Έκλεισε τα… 130 ο Πύργος του Άιφελ

Στις 31 Μαρτίου 1889, ένας γιγαντιαίος πύργος σιδήρου έκλεψε το βλέμμα (και τον
ορίζοντα) της γαλλικής πρωτεύουσας. Το έργο μαμούθ του Gustave Eiffel ανεγέρθηκε στο
Champs-de-Mars και αποκαλύφθηκε για το ετήσια Έκθεση του Παρισιού. Ενώ είχε
προγραμματιστεί να γκρεμιστεί μετά από 20 χρόνια, ο διάσημος Πύργος έγινε το αιώνιο
σύμβολο του Παρισιού, προσελκύοντας εκατομμύρια τουρίστες […]

Στις 31 Μαρτίου 1889, ένας γιγαντιαίος πύργος σιδήρου έκλεψε το βλέμμα (και τον
ορίζοντα) της γαλλικής πρωτεύουσας. Το έργο μαμούθ του Gustave Eiffel ανεγέρθηκε στο
Champs-de-Mars και αποκαλύφθηκε για το ετήσια Έκθεση του Παρισιού. Ενώ είχε
προγραμματιστεί να γκρεμιστεί μετά από 20 χρόνια, ο διάσημος Πύργος έγινε το αιώνιο
σύμβολο του Παρισιού, προσελκύοντας εκατομμύρια τουρίστες από όλο τον κόσμο κάθε
χρόνο για μια και μόνο φωτογραφία.

Από το εστιατόριο στον πρώτο όροφο, στο διαμέρισμα του Gustave Eiffel, που βρίσκεται
στο τρίτο επίπεδο, ο Πύργος του Άιφελ έχει πολλά κρυμμένα μυστικά μέσα στη δομή των
1062 ποδιών. Η«αναρρίχηση» στα 1665 βήματα είναι μια παρισινή ιεροτελεστία διέλευσης
που λίγοι τολμούν, αλλά πολλοί ονειρεύονται.

Για να σηματοδοτήσει τα 130α γενέθλιά του, ο Πύργος του Άιφελ έχει μια ξεχωριστή
εορταστική ατζέντα για τους επισκέπτες του. Για όσους θεώρησαν τους εαυτούς τους
μικρούς Sherlock Holmes, εκτιλήχθηκε ένα Παιχνίδι Περιπέτειας το σαββατοκύριακο, στο
οποίο οι συμμετέχοντες αποκρυπτογράφησαν το όνομα ενός εμπιστευτικού φακέλου,
επιλύοντας αινίγματα κρυμμένα στον 1ο όροφο του πύργου και στους κήπους. Και τι θα
ήταν ένα πάρτι γενεθλίων χωρίς μουσική; Οι δύο πρώτοι όροφοι του πύργου ζωντάνεψαν
με μια μπάντα με γαλλικούς ήχους από τις 6μμ έως τις 9μμ το βράδυ.
Πηγή: www.tanea.gr

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είπε «όχι» στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ

Με δήλωσή του την Τρίτη ο ζωντανός θρύλος του ελληνικού μπάσκετ ξέκοψε κάθε
συζήτηση περί καθόδου του στον στίβο της πολιτικής
Στην Κουμουνδούρου το επιθυμούσαν εντόνως και μέχρι και την τελευταία στιγμή ήλπιζαν
για το πολυπόθητο «ναι» του Παναγιώτη Γιαννάκη στην πρόταση να είναι υποψήφιος με
την ευρωλίστα του ΣΥΡΙΖΑ.
Επιβεβαιώνοντας εμμέσως τις τελευταίες πληροφορίες, ο ίδιος αναγκάστηκε να ξεκόψει
κάθε συζήτηση περί ανάμειξής του στα πολιτικά πράγματα, πόσο μάλλον να είναι
υποψήφιος του κυβερνώντος κόμματος για μία θέση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Με τι
καρδιά διώχνεις τον Γιαννάκη;
Δεν συμμετέχω σε πολιτικά δρώμενα, παρά μόνο σε αθλητικά», ξεκαθάρισε σε δήλωσή του
στα «Παραπολιτικά», κληθείς να σχολιάσει τις φήμες που τον ήθελαν υποψήφιο
ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Τις προηγούμενες ημέρες πάντως, ο φιλοκυβερνητικός Τύπος εμφάνιζε την υποψηφιότητα
Γιαννάκη «τελειωμένη υπόθεση», αφήνοντας να εννοηθεί ότι απέμεναν μόνο οι επίσημες
ανακοινώσεις.
Η αλήθεια είναι ότι μόνο και μόνο η αναφορά μιας επικείμενης συμφωνίας έκανε τη
δουλειά της σε όρους πολιτικής επικοινωνίας: ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε και πάλι ως δύναμη
ικανή να προσελκύσει προσωπικότητες από έναν ευρύτερο χώρο και όχι μόνο από τα
χαρακώματα της κομμουνιστικογενούς Αριστεράς.
Οι ίδιες μάλιστα διαρροές της Κουμουνδούρου ήθελαν τον «Δράκο» του ελληνικού
μπάσκετ να έχει βολιδοσκοπηθεί και για να είναι υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ στην
Αθήνα, κάτι που επίσης διαψεύστηκε.
Πηγή: www.protagon.gr

Το πιο ισχυρό κίνητρο είναι αυτό της αριστείας

Ο επί 34 χρόνια καθηγητής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης και διευθυντής
του Εργαστηρίου Βιοπληροφορικής και Μεταβολικής Μηχανικής του ΜΙΤ, με 450
δημοσιεύσεις και 50 διπλώματα ευρεσιτεχνίας κ. Γρηγόρης Στεφανόπουλος.

Μετατρέπει μικρόβια σε μικρά χημικά εργοστάσια για την παραγωγή ποικίλων προϊόντων,
από φάρμακα μέχρι καύσιμα και μάλιστα με πολύ μικρή περιβαλλοντική επιβάρυνση.
Επεμβαίνει στον μεταβολισμό των μικροοργανισμών για να δημιουργήσει ουσίες που ήταν
αδύνατο να παραχθούν στο παρελθόν. Ο Γρηγόρης Στεφανόπουλος, επί 34 χρόνια
καθηγητής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης και διευθυντής του Εργαστηρίου
Βιοπληροφορικής και Μεταβολικής Μηχανικής του ΜΙΤ, με ακαδημαϊκή καριέρα σε
Χάρβαρντ, Τεχνολογικό Ινστιτούτο Καλιφόρνιας, Κέμπριτζ, ΕΤΗ Ζυρίχης, με 450
δημοσιεύσεις και 50 διπλώματα ευρεσιτεχνίας, περιγράφει στην «Κ» τον θαυμαστό κόσμο
των εργαστηρίων του φημισμένου Ινστιτούτου. Και μιλάει για τα «ελατήρια» που ωθούν
στην αριστεία και στη διάκριση –ο ίδιος μετράει περισσότερα από 25 βραβεία–, για τις
διαφορές μεταξύ ελληνικής και αμερικανικής παιδείας και έρευνας, για τους Ελληνες των
ΗΠΑ και το σημερινό αμερικανικό θεμελιακό ιδεώδες…

«Η γενετική μηχανική, που αναπτύχθηκε πριν από περίπου 30 χρόνια, μας έδωσε τη
δυνατότητα να επεμβαίνουμε στον μεταβολισμό των μικροβίων, που έτσι μετατρέπονται σε
μικρά χημικά εργοστάσια, και να παράγουμε τόσο προϊόντα που υπήρχαν όσο και εντελώς
νέα», εξηγεί ο κ. Στεφανόπουλος, με πλήθος διακρίσεις για τις πανεπιστημιακές διαλέξεις
του, αρχισυντάκτης και συντάκτης 12 επιστημονικών περιοδικών.

«Οι τεχνολογίες αυτές είναι βιώσιμες, δηλαδή τα προϊόντα παράγονται με φυσικές
διεργασίες, χωρίς επιπτώσεις στο περιβάλλον και με ανταγωνιστικό κόστος. Παράγουμε
πολλές κατηγορίες προϊόντων: Λίπη και λιπίδια, τα οποία συσσωρεύονται σε μεγάλες
ποσότητες σε αυτούς τους μικροοργανισμούς και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως
καύσιμα, αλλά και ως λιπαντικά σε καλλυντικά και παρόμοια προϊόντα. Από άλλα
μεταβολικά μονοπάτια των μικροβίων παράγουμε φάρμακα, βιταμίνες, συμπληρώματα
διατροφής, βελτιωτικά γεύσης, αρωματικές ύλες, γλυκαντικά κ.ά. Ακόμη, με
μικροοργανισμούς δεσμεύουμε το διοξείδιο του άνθρακα με υδρογόνο, με τελική
μετατροπή σε υγρό καύσιμο για το αυτοκίνητό μας. Το διοξείδιο του άνθρακα της
ατμόσφαιρας αντιδρά με το υδρογόνο και δίνει οξικό οξύ, από το οποίο στη συνέχεια
παράγονται λιπίδια, που μετατρέπονται σε καύσιμο», λέει ο κ. Στεφανόπουλος.

Προσωπικό στοίχημα

Ο διακεκριμένος Έλληνας επιστήμονας, ο οποίος είναι μέλος της Εθνικής Ακαδημίας
Μηχανικών των ΗΠΑ, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, έχει λάβει μεταξύ
άλλων σημαντικά βραβεία από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Χημικών Μηχανικών και την
Αμερικανική Χημική Εταιρεία, ενώ πρόσφατα βραβεύθηκε σε Ισραήλ και Ιταλία για την
παραγωγή υγρών καυσίμων από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, έχει θέσει ένα προσωπικό
στοίχημα: «Να αποδείξω ότι οι καινοτόμες τεχνολογίες που δημιουργούμε μπορούν να
σπάσουν το μονοπώλιο της χημείας και να εισάγουν τη βιοτεχνολογία ως συναγωνίσιμη
βιώσιμη μέθοδο παραγωγής προϊόντων χρήσιμων για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό μας,
με χαμηλό κόστος και πολύ μικρότερη επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Για παράδειγμα,
φάρμακα για τη Μαλάρια, πολύ ακριβά να παραχθούν αλλιώς, μπορούν να σώσουν
εκατομμύρια ανθρώπους υπανάπτυκτων περιοχών. Ουσίες, όπως τα υποκατάστατα
ζάχαρης που προέρχονται από φυτά, μπορούν να παραχθούν εύκολα. Είναι πολύ
ικανοποιητικό να βλέπεις την τεχνολογία που έφτιαξες στο εργαστήριο να μπαίνει στην
παραγωγή. Την περασμένη εβδομάδα επισκέφθηκα ένα εργοστάσιο που χτίστηκε στην
Αγκάστα της Τζόρτζια, όπου παράγονται προϊόντα με τις τεχνολογίες που δημιουργήσαμε
εμείς».

Ποιες οι διαφορές με την Ελλάδα, για παράδειγμα στην εκπαίδευση; «Στις ΗΠΑ οι φοιτητές
ενθαρρύνονται να φτιάξουν πράγματα με τα χέρια. Επίσης έχουν την ελευθερία να
παρακολουθήσουν μαθήματα έξω από τη σχολή εισαγωγής κ.ο.κ. Ομως, η πιο σημαντική
διαφορά είναι ότι υπάρχει κίνητρο για διάκριση. Η καλή δουλειά αναγνωρίζεται και
επιβραβεύεται ηθικά και χρηματικά. Στην Ελλάδα, την έλλειψη κινήτρου δεν μπορούν να
αντικαταστήσουν οι καλές προθέσεις περί συλλογικής δράσης για το κοινό καλό. Αν δεν
υπάρχει προσωπικό κίνητρο σε κάθε προσπάθεια, τα υπόλοιπα δεν είναι τόσο ισχυρά ώστε
να ωθήσουν το άτομο προς τα εμπρός. Στην Ελλάδα η ισοπέδωση έχει εξασθενήσει τα
κίνητρα, με αρνητικές επιπτώσεις στη δραστηριότητα των ανθρώπων».

Η τροχοπέδη της πολιτικής

Ο κ. Στεφανόπουλος θεωρεί ότι το πρόβλημα δεν είναι στον τρόπο διδασκαλίας, «αλλά στις
πολιτικές επιρροές από τις οποίες τα πανεπιστήμια πρέπει να απελευθερωθούν. Οι
φοιτητές πρέπει να βάλουν στο μυαλό τους ότι πηγαίνουν στα ιδρύματα για να μάθουν, να
δουλέψουν και να διακριθούν. Η άμιλλα είναι μια εξαιρετική λέξη, ωθεί τους νέους να
γίνονται όλο και καλύτεροι, κατά τις σπουδές και μετά την αποφοίτηση». Όσο για την
έρευνα, «έχουμε παραδείγματα πρώτης γραμμής στην Ελλάδα, σε ινστιτούτα και
πανεπιστήμια, πράγμα που αποδεικνύει ότι εάν δοθούν τα μέσα και η χρηματοδότηση τα

αποτελέσματα είναι εξαιρετικά. Οι Έλληνες ερευνητές είναι διεθνώς αναγνωρισμένοι, αλλά
βλέπετε ότι τα κίνητρα έρχονται από αλλού, η αναγνώριση έρχεται από αλλού, από έξω».

Το ανεκμετάλλευτο δυναμικό της χώρας είναι αυτό που περισσότερο τον θυμώνει. «Άτομα
με μεγάλες δυνατότητες παραμένουν παροπλισμένα επειδή τους λείπουν τα μέσα ή το
ακαδημαϊκό τους περιβάλλον δεν ενθαρρύνει ή δεν αναγνωρίζει τις ικανότητές τους. Γι’
αυτό κι εκείνο που περισσότερο τον χαροποιεί είναι οι επιτυχίες των Ελλήνων σε διάφορες
αρένες, ακαδημαϊκές, αθλητικές, επιχειρηματικές». «Χρειαζόμαστε εξωστρέφεια. Κάνει
κακό να κοιτάμε μόνο τι γίνεται στον μικρό ελληνικό χώρο, να πιστεύουμε ότι είμαστε το
κέντρο του κόσμου, να καμαρώνουμε που αναπτυχθήκαμε με 0,3% όταν ο υπόλοιπος
κόσμος τρέχει με 2%. Στο μυαλό μου έρχεται ένα βιβλίο που περιγράφει τις ναυμαχίες στη
Μεσόγειο θάλασσα, στη Ναύπακτο και στη Μάλτα, τον 17ο αι., τη μεγάλη σύγκρουση
μεταξύ οθωμανικών και δυτικών δυνάμεων. Κλείνει ως εξής. Και έτσι τελείωσαν οι αγώνες
σε ένα μικρό μέρος του κόσμου το οποίο αποδεικνυόταν όλο και λιγότερο σημαντικό μετά
τις μεγάλες ανακαλύψεις των νέων χωρών».

Η ελευθερία

Εξαιρετική κρίνει την παρουσία των Ελλήνων στις ΗΠΑ, στα πανεπιστήμια και στη
βιομηχανία ο Γρηγόρης Στεφανόπουλος. «Ας πάρουμε για παράδειγμα τον δικό μου χώρο.
Σε κάθε αξιόλογο τμήμα χημικών μηχανικών στις ΗΠΑ διδάσκουν από ένας έως τρεις
Έλληνες καθηγητές, με εξαιρετικές επιδόσεις». Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται ο αδελφός
του, Γιώργος, επίσης για δεκαετίες καθηγητής στο ΜΙΤ (σήμερα μοιράζει τον χρόνο του
μεταξύ ΜΙΤ και πανεπιστημίου της Αριζόνα), με 25 βραβεία, αλλά και η σύζυγός του,
Μιρέττα Φλυτζάνη, καθηγήτρια Χημικής Μηχανικής στο Tufts University, μέλος της Εθνικής
Ακαδημίας Μηχανικών των ΗΠΑ, με πλήθος διακρίσεις σε Αμερική, Ευρώπη και Ασία, στον
σχεδιασμό μοντέρνων καταλυτών. «Καινοτόμο είναι ό,τι φέρνει επανάσταση στον τρόπο
σκέψης και παραγωγής, ό,τι λύνει άλυτα μέχρι στιγμής προβλήματα, ό,τι προσφέρει ένα
σημαντικό πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών», λέει. Τη χρηματοδότηση για την
έρευνα «τη βρίσκουμε οι ίδιοι, δεν παρέχεται από το ΜΙΤ, που σημαίνει ότι πρέπει να
παρακολουθούμε τις εξελίξεις στον τομέα μας και να αντιδρούμε στις νέες προκλήσεις». Η
ελευθερία του ατόμου, η ελευθερία σκέψης και επιλογής «είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, το
θεμελιακό ιδεώδες των ΗΠΑ· ολόκληρο το οικοδόμημα της χώρας στηρίζεται στην
αξιοκρατία που επιβάλλει αυτή η ελευθερία. Αν κάποιος σταματήσει να κινείται με τις
ταχύτητες των υπολοίπων, μπορεί να βρεθεί από την κορυφή στον πυθμένα – δείτε την
General Electric. Μπροστά προχωρούν εκείνοι που νιώθουν καλά, δυνατοί και άνετοι σε
ένα περιβάλλον συνεχούς συναγωνισμού και ελευθερίας».
Πηγή: www.kathimerini.gr
Συνέντευξη: Τασούλα Καραϊσκάκη